NEGREIRA 2 - VAL DO DUBRA 5

De lamentable pode calificarse a actuación do noso equipo o pasado sábado no partido disputado en Cepelo ante o equipo do Val do Dubra. E iso que na primeira parte soupemos sobrepoñernos a un marcador adverso xa que o equipo visitante logrou adiantarse ata un 0-2 nos primeiros vinte minutos de partido. Iso foi posible gracias a un Nando, cal Harri Potter, arrancou a admiración dos xiareiros en dous goles de antoloxía. O primeiro deles dende case a metade do campo que nos sorprendeu a todos (incluso a nós) e o segundo tras unha volea á saída dun saque de esquina que se colou na escadra esquerda da portería.

Con ese 2-2 finalizaría a primeira parte onde cabe destacar a enorme tromba de auga caída sobre o céspede de Cepelo que por veces tornábase impracticable. Pero isto non pode server como excusa do mesmo xeito que ao Barcelona non lle serve a excusa do autobús. Deste xeito afrontamos a segunda parte con enorme ilusión pero ao mesmo tempo asistimos con incredulidade á facilidade atacante do Dubra froito da pouca presión en tódalas liñas. Cada vez con máis frecuencia, o Dubra entraba polas alas e, se era o caso, incluso polo centro para poñer en perigo a meta defendida por Juán. Deste xeito, ata en tres ocasións máis lograron perforar a nosa portería e acadar xa que logo un resultado máis que xusto. E iso recoñecendo que Codesido foi do máis benévolo pois algunha xogada puido acabar con algunha que outra falta franca en contra o cal podería suponer un resultado aínda máis abultado.

Con este panorama saen de novo á palestra os críticos cos métodos de Cobas e cos plantexamentos tácticos. O certo é que o equipo sofre porque non recupera balóns na medular e logo non presiona o suficiente na saída de balón do contrario. Así é fácil imaxinar que a defensa tamén sofre ao non poder frear as acometidas rivais. Debemos lembrar que cando gañamos é froito do traballo de todo equipo ao igual que cando perdemos. Por iso, nin o traballo defensivo é competencia exclusiva da liña defensiva nin o poder atacante se debe residenciar únicamente nos dianteiros. Tamén hai quen lle bota a culpa á diversidade de actividades nas que se ven inmersos os xogadores últimamente (tenis, páddel, bicicleta…). Isto xa parece un equipo olímpico no canto dun equipo de fútbol. Bueno… o certo é que parecemos calquera cousa menos un equipo de fútbol! A responsabilidade aquí parece que se traslada ao Director Deportivo que parece que está a fomentar estas prácticas pouco recomendables para un xogador da división de honor.

Contrasta nembargantes este resultado co acadado unha semana antes en Sar ante o Pepe Noia. Nesta ocasión o equipo sí saíu enchufado e amosouse en todo momento moi superior ao equipo local. De feito, o inusual poder atacante despregado foi pouco aproveitado pois de cumprir mínimamente coas leis da estatística o resultado sería moito máis abultado do que ao final resultou. Isto reflexa unha vez máis a necesidade perentoria dun atacante que garanta un mínimo de goles toda vez que Alijo non está dispoñible nas últimas xornadas e Alfonso parece que non está a cumprir coas expectativas creadas coa súa fichaxe.

O resultado acadado este sábado vese ademáis agravado pola victoria do USC sobre o Boqueixón o que acurta as distancias. É certo que cada vez máis quedan menos partidos e a tan ansiada permanencia está cada vez máis perta pero non debemos confiarnos se non queremos pasar apuros e chegar ao último partido con complicacións.
O próximo partido non se presenta, a priori, proclive para acadar un resultado favorable pois visítanos o Maderas Ramos pero tampouco debemos rendirnos de antemán. Cousas peores se viron.
Por certo, alguén sabe algo de Ponte? As malas lenguas falan novamente dunha cura termal para tentar minguar o mal psicolóxico que o trae de cabeza esta temporada.